ŞEKIRÊ BEHÎVAN

Ji ber diranê xwe îşev raneketim. Sibehê wê yek were kişandin, hefteya pêşîn jî ez ê têlê li diranên xwe ‘xim. Demeke dirêj hewce ye tenê tiştên wekî şorbê vexwim. Ji bo keseke wek min li ser zikê xwe mirî, tiştê herî xerab ev e bi min. Ka bê wê Xwedê çer bike… Ev sê hefte ne ez diyêtê jî dikim. Ya rast; ji aliyekî jî dibêjim wê baş be, qenebe ez ê pariyekê  kîlo bidim :)

Heger hûn bêjin tu herî pir li ber çi dikevî? Diyar e ez ê pirr bêriya gûz, findiq, fistiq û tew şekirê behîvan bikim. Li cihên din çawa ye nizanim lê li Mêrdînê bi taybetî kultura tiştên hişkkirî û 'kuruyemîşan' berbelav e . Derdor giş 'kuruyemişçi' ne. Xelkê vê derê, benî û bastêqên ku bi tirîyê Merzone çêbûne û wan şekirên me yên behîvan, wek diyarî didin hevdû.

Ez ê behsa şekirê behîvan bikim. Ew şekirên ku însanên ew li Mêrdîn nexwaribe ,bila nebêjin me xwariye. Li her derê ( ji bilî Mêrdîn ) derveyê vî şekirî ne şîn e, sipî ye û pir hişk e. Li Mêrdînê boyaxa xwarinê ya şîn dixin wê şêraniya ku şekir pê de dikin. Ji ber vê yekê derva wê şîn e. Ez biçûk bûm min tim rengê wê dişiband 'Şîrînler'an. 😊 Îja van deman yên bêboyax jî derketine. Ew jî xweş in. Cûreyên ku li dikanan tên firotin; yên tek batimlik, heyalet û normal in. Yanî şêraniya dora behîvê an zêde ye, an jî kêm e. Berê tiştên xwarinê kêm bûn, perê xelkê jî pir tunebû. Gava tiştên wekî behîvan biqiymet bi dest wan diketin şêraniya dora wan zêde dikirin ku têra wan bike. Niha dinya bûye rihetî, her tişt li ber destê me ye. Dewr diguhere, helbet taleba ji bo xwarinê jî diguhere. Ez carna dibêjim bila hindik be lê rindik be.

keskê şêxa hebe, şînê şekirê behîvan heye.. 

Benî û bastêqên me jî navdar in. Benî ji bo yên nizanin ez bêjim “cevizli sucuk”ê Tirkan e lê ne wekî yê wan bêtahm e, bi rihetî tê cûtin û hema